Ραψωδία (292-303)

Τὸν δ᾿ ἄρ᾿ ὑποβλήδην ἠμείβετο δῖος Ἀχιλλεύς΄
"ἦ γάρ κεν δειλός τε καὶ οὐτιδανὸς καλεοίμην, εἰ δὴ σοὶ πᾶν ἔργον ὑπείξομαι ὅττι κεν εἴπῃς΄
ἄλλοισιν δὴ ταῦτ᾿ ἐπιτέλλεο, μὴ γάρ ἔμοιγε 295
σήμαιν᾿΄ οὐ γάρ ἔγωγ᾿ ἔτι σοὶ πείσεσθαι ὀΐω.
ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ᾿ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσι΄
χερσὶ μὲν οὔ τοι ἔγωγε μαχήσομαι εἵνεκα κούρης
οὔτε σοὶ οὔτε τῳ ἄλλῳ, ἐπεί μ᾿ ἀφέλεσθέ γε δόντες΄
τῶν δ᾿ ἄλλων ἃ μοί ἐστι θοῇ παρὰ νηΐ μελαίνῃ, 300
τῶν οὐκ ἄν τι φέροις ἀνελὼν ἀέκοντος ἐμεῖο΄
εἰ δ᾿ ἄγε μὴν πείρησαι, ἵνα γνώωσι καὶ τοι΄
αἶψά τοι αἷμα κελαινὸν ἐρωήσει περὶ δουρί."

Ἀπόδοση

Σ᾿ αὐτὸν δὲ τότε παρεμβλητικὰ ἀποκρίθηκε ὁ θεϊκὸς Ἀχιλλεύς΄
"ἀλὴθεια καὶ δειλὸ καὶ οὐτιδανὸ θὰ μ᾿ ἀποκαλοῦσαν,
ἂν δὴ σὲ πᾶν ἔργο σου ὑποτάσσωμαι, ὅ,τι καὶ ἂν πεῖς
σὲ ἄλλους δὴ ταῦτα διέταζε, μὴ γὰρ ἐμένα 295
διατάζεις΄ γιατὶ δὲν ἐγὼ βεβαίως σὲ σένα θὰ πείθομαι νομίζω.
ἄλλο δὲ σὲ σένα θὰ πῶ, σὺ δὲ στὶς φρένες βάλε το τὶς δικές σου΄
στὰ χέρια μὲν δὲν γι᾿ αὐτὸ ἐγὼ βέβαια θὰ μαχηθῶ ἕνεκα τῆς κόρης
οὔτε μὲ σένα οὔτε μὲ ἄλλον, ἐπειδὴ μὲν τὴν ἀφαιρέσατέ γε δίδοντάς την΄
τῶν δὲ ἄλλων αὐτὰ ποὺ δικά μου εἶναι κοντὰ στὴν γρήγορη μέλαινα νῆα 300
αὐτῶν δὲν θ᾿ ἀρπάξεις κάτι καταστροφέα χωρὶς τὴν θέλησή μου΄
ἂν δὲ (τὸ κάνεις) ἐμπρὸς ἀληθῶς ἐπιχείρησέ το, γιὰ νὰ δοῦν καὶ αὐτοὶ ἐδῶ΄
ταχέως τὸ δικό σου αἷμα τὸ μελανὸ θὰ ῥεύσει γύρω στὸ δόρυ."