Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Ραψωδία Α (92-100)

Καὶ τότε δὴ θάρσησε καὶ ηὔδα μάντις ἀμύμων΄
οὔτ’ ἄρ’ γ’ εὐχωλῆς ἐπιμέμφεται οὔδ’ ἑκατόμβης,
ἀλλ’ ἕνεκ’ ἀρητῆρος, ὃν ἠτίμησ’ Ἀγαμέμνων
οὐδ’ ἀπέλυσε θύγατρα καὶ οκ ἀπεδέξατ’ ἄποινα, 95
τοὔνεκ’ ἄρ’ ἄλγε’ ἔδωκεν ἑκηβόλος ἠδ’ ἔτι δώσει΄
οὐδ’ γε πρὶν Δαναοῖσιν ἀεικέα λοιγὸν ἀπώσει,
πρὶν γ’ ἀπὸ πατρὶ φίλῳ δόμεναι ἑλικώπιδα κούρην
απριάτην ἀνάποινον, ἄγειν θ’ ἱερὴν ἑκατόμβην
ἐς Χρύσην΄ τότε κέν μιν ἱλασσάμενοι πεπίθοιμεν.” 100

Ἀπόδοση
Καὶ τότε δὴ θάρρεψε καὶ μίλησε ὁ μάντις ὁ ἔξοχος΄
”οὔτε λοιπὸν ὅ γε γιὰ καύχημα ἐπιμέμφεται οὔτε γιὰ ἑκατόμβη,
ἀλλὰ ἕνεκα τοῦ ἱερέως, τὸν ὁποῖον ἡτίμασεν ὁ Ἀγαμέμνων
οὔτε ἐλευθέρωσε τὴν θυγατέρα καὶ οὔτε ἀποδέχθηκε τὰ λύτρα, 95
τούτου ἕνεκα ἄρα ἄλγη ἔδωσεν ὁ ἑκηβόλος καὶ ἀκόμη θά δώσει΄
οὔτε ὅ γε πρὶν ἀπ’ τοὺς Δαναοὺς τὸν ἐπαίσχυντο λοιμὸ θ’ ἀπωθήσει,
πρίν γε στὸν πατέρα τὸν ἀγαπητὸ δώσουμε τὴν ἑλικώπιδα κόρη
ἀπλήρωτη χωρὶς λύτρα, καὶ ἄγουμε ἱερὴ ἑκατόμβη
εἰς Χρύσην΄τότε ἂν αὐτὸν μεταπείσουμε θὰ ἐξιλεωθοῦμε.” 100

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Ραψωδία Α (84-91)

Τὸν δ’ ἀπαμειβόμενος προσέφην πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς΄
θαρσήσας μάλα εἰπὲ θεοπρόπιον ὅ τι οἶσθα΄ 85
οὐ μὰ γὰρ Ἀπόλλωνα Διΐ φίλον, τε σύ, Κάλχαν,
εὐχόμενος Δαναοῖσι θεοπροπίας ἀναφαίνεις,
οὔ τις ἐμεῦ ζῶντος καὶ ἐπὶ χθονὶ δερκομένοιο
σοὶ κοίλῃς παρὰ νηυσὶ βαρείας χεῖρας ἐποίσει
συμπάντων Δαναῶν, οὐδ’ ἣν Ἀγαμέμνονα εἴπῃς, 90
ὃς νῦν πολλὸν ἄριστος Ἀχαιῶν εὔχεται εἶναι.”

Ἀπόδοση
Στὸν δὲ ἀποκρινόμενος προσεῖπεν ὁ στοὺς πόδας ταχὺς Ἀχιλλεύς΄
”θάρρεψε πολὺ καὶ εἰπὲ τὴν προφητεία ποὺ γνωρίζεις΄ 85
γιατὶ μὰ τὸν Ἀπόλλωνα τοῦ Διὸς φίλον, στὸν ὁποῖόν τε σύ, Κάλχαν,
εὐχόμενος στοὺς Δαναοὺς τὶς προφητεῖες φανερώνεις,
κανένας ὅσο ζῶ καὶ στὴν γῆ ὅσο βλέπω
σὲ σένα στὶς κοῖλες κοντὰ νῆες βαριὰ χέρια δὲν θὰ σηκώσει
ἀπ’ ὅλους τοὺς Δαναούς, οὔτε ἂν γιὰ τὸν Ἀγαμέμνομα εἴπῃς, 90
ὁ ὁποῖος τώρα πολὺ ἄριστος τῶν Ἀχαιῶν καυχᾶται πὼς εἶναι.”

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

Ραψωδία Α (68-83)

Ἤτοι γ’ ὣς εἰπὼν κατ’ ἄρ’ ἕζετο΄ τοῖσι δ’ ἀνέστη
Κάλχας Θεστορίδης, οἰωνοπόλων ὄχ’ ἄριστος,
ὃς ᾔδη τά τ’ ἐόντα τά τ’ ἐσσόμενα πρό τ’ ἐόντα, 70
καὶ νήεσσ’ ἡγήσατ’ Ἀχαιῶν Ἴλιον εἴσω
ἣν διὰ μαντοσύνην, τήν οἱ πόρε Φοῖβος Ἀπόλλων΄
σφιν ἐϋ φρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν΄
Ἀχιλεῦ, κέλεαί με, Διΐ φίλε, μυθήσασθαι
μῆνιν Ἀπόλλωνος ἑκατηβελέταο ἄνακτος΄ 75
τοὶ γὰρ ἐγὼν ἐρέω΄ σὺ δὲ σύνθεο καὶ μοι ὄμοσσον
μέν μοι πρόφρων ἔπεσιν καὶ χερσὶν ἀρήξειν΄
γὰρ ὀΐομαι ἄνδρα χολωσέμεν, ὃς μέγα πάντων
Ἀργείων κρατέει καὶ οἱ πείθονται Ἀχαιοί΄
κρείσσων γὰρ βασιλεὺς ὅτε χώσεται ἀνδρὶ χέρηϊ΄ 80
εἴ περ γάρ τε χόλον γε καὶ αὐτῆμαρ καταπέψῃ,
ἀλλά τε καὶ μετόπισθεν ἔχει κότον, ὄφρα τελέσσῃ,
ἐν στήθεσσιν ἑοῖσι΄ σὺ δὲ φράσαι εἴ με σαώσεις.”

Ἀπόδοση
Ἔτσι ὅ γε ὣς εἶπεν κάθισε΄ ἀπ’ αὐτοὺς δὲ ἀνέστη
ὁ Κάλχας Θεστορίδης, οἰωνοσκόπων ἐξόχως ἄριστος,
ὁ ὁποῖος βλέπει τά τε παρόντα τά τε μελλούμενα τά τε παρελθόντα, 70
καὶ τῶν νηῶν ἡγήθηκε τῶν Ἀχαιῶν στὸ Ἴλιον ἔσω
διὰ τῆς μαντοσύνης του, τὴν ὁποία τοῦ πόρισε ὁ Φοῖβος Ἀπόλλων΄
αὐτὸς γι’ αὐτοὺς ἐϋφρονέων ἀγόρευσε καὶ μετέειπεν΄
” ὦ Ἀχιλεῦ, με κελεύεις, τοῦ Διὸς φίλε, νὰ μιλήσω
γιὰ τὴν μῆνιν τοῦ Ἀπόλλωνος ἑκατηβόλου ἄνακτος 75
γι’ αὐτὸν ἐγὼ θὰ μιλήσω΄ σὺ δὲ σύντρεχε καὶ σὲ μένα ὀρκίσου
ἀλήθεια μὲν ἐμένα πρόθυμα μὲ ἔπη καὶ μὲ ἔργα νὰ βοηθήσεις΄
γιατὶ ἀλήθεια νομίζω ἄνδρα θὰ χολώσω, ὁ ὁποῖος μέγα πάντων
τῶν Ἀργείων ἐπικρατεῖ καὶ σ’ αὐτὸν πείθονται οἱ Ἀχαιοί΄
γιατὶ καλύτερος βασιλεὺς ὅταν χολωθεῖ μὲ ἄνδρα χειρότερο΄ 80
ἂν πάρα πολύ τε χόλο γε καὶ αὐθημερόν χωνέψει
ἀλλά τε καὶ πίσω κρατάει τὴν ὀργή, ἑὼς ὅτου νὰ ἐκδικηθεῖ,
στὰ στήθη του΄ σὺ δὲ σκέψου ἂν με θὰ σώσεις.”

Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2009

Ραψωδία Α (53-67)

Ἐννῆμαρ μὲν ἀνὰ στρατὸν ᾤχετο κῆλα θεοῖο,
τῇ δεκάτῃ δ’ ἀγορήνδε καλέσσατο λαὸν Ἀχιλλεύς΄
τῷ γὰρ ἐπὶ φρεσὶ θῆκε θεὰ λευκώλενος Ἥρη΄ 55
κήδετο γὰρ Δαναῶν, ὅτι ῥα θνῄσκοντας ὁρᾶτο.
οἱ δ’ ἐπεὶ οὖν ἤγερθεν ὁμηγερέες τ’ ἐγένοντο,
τοῖσι δ’ ἀνιστάμενος μετέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς΄
Ἀτρεΐδη, νῦν ἄμμε παλιμπλαγχθέντας ὀΐω
ἄψ ἀπονοστήσειν, εἴ κεν θάνατόν γε φύγοιμεν, 60
εἴ δὴ ὁμοῦ πόλεμός τε δαμᾷ καὶ λοιμὸς Ἀχαιούς΄
ἀλλ’ ἄγε δὴ τινα μάντιν ἐρείομεν ἱερῆα,
καὶ ὀνειροπόλον, καὶ γὰρ τ' ὄναρ ἐκ Διός ἐστιν,
ὃς κ’ εἴποι ὅ τι τόσσον ἐχώσατο Φοῖβος Ἀπόλλων,
εἴτ’ ἄρ’γ' εὐχωλῆς ἐπιμέμφεται εἴθ’ ἑκατόμβης, 65
αἴ κεν πως ἀρνῶν κνίσης αἰγῶν τε τελείων
βούλεται ἀντιάσας ἡμῖν ἀπὸ λοιγὸν ἀμῦναι.”

Ἀπόδοση
Γιὰ ἐννέα ἡμέρες μὲν ἀνὰ στρατὸ ἐξαπέλυε βέλη θεῖα,
τὴν δεκάτη δὲ σὲ ἀγορὰ κάλεσε τὸν λαὸ ὁ Ἀχιλλεύς
γιατὶ αὐτὸ ἐπὶ τὶς φρένες τοῦ ἔθεσε ἡ θεὰ λευκώλενος Ἥρα΄ 55
γιατὶ μεριμνοῦσε γιὰ τοὺς Δαναούς, ὅτι νὰ θνήσκουν τοὺς βλέπει.
οἱ δὲ ὅταν λοιπὸν συγκεντρώθηκαν καὶ ὁμήγυρη ἔγιναν,
ἀπ’ αὐτοὺς δὲ ἀνιστάμενος εἶπε ὁ στοὺς πόδας ταχὺς Ἀχιλλεύς΄
” Ἀτρεΐδη, τώρα ἐμεῖς ὀπισθοδρομούμενοι νομίζω
πίσω νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν πατρίδα, ἂν θάνατόν γε ἀποφύγουμε, 60
ἂν δὴ μαζὶ καὶ πόλεμος δαμάζει καὶ λοιμὸς τοὺς Ἀχαιούς΄
ἀλλ’ ἔλα δὴ κάποιον μάντη νὰ ῥωτήσουμε ἢ ἱερέα,
ἢ καὶ ὀνειροκρίτη, γιατὶ καὶ τ’ ὄνειρο ἐκ Διὸς εἶναι,
ὁ ὁποῖος νὰ μᾶς πεῖ γιατὶ τόσο χολώθηκεν ὁ Φοῖβος Ἀπόλλων,
εἴτε ἔτσι ὅ γε γιὰ καύχημα μᾶς ἐπιμέμφεται ἢ γιὰ ἑκατόμβη, 65
ἐὰν μήπως ἀρνῶν κνίσα καὶ αἰγῶν τελείων
βούλεται ἀντιστάθμισμα ἐμᾶς ἀπὸ λοιμὸ ν’ ἀποτρέψει.”