Ραψωδία Α (215-222)

Τὴν δ᾿ ἀπαμειβόμενος προσέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς΄ 215
χρὴ μὲν σφωΐτερόν γε, θεά, ἔπος εἰρύσσασθαι
καὶ μάλα περ θυμῷ κεχολωμένον΄ ὧς γὰρ ἄμεινον΄
ὅς κε θεοῖς ἐπιπείθηται, μάλα τ᾿ ἔκλυον αὐτοῦ."

Ἦ καὶ ἐπ᾿ ἀργυρέῃ κώπῃ σχέθε χεῖρα βαρεῖαν,
ἂψ δ᾿ ἐς κουλεὸν ὦσε μέγα ξίφος, οὐδ᾿ ἀπίθησε 220
μύθῷ Ἀθηναίης΄ ἡ δ᾿ Οὔλυμπον δὲ βεβήκει
δώματ᾿ ἐς αἰγιόχοιο Διὸς μετὰ δαίμονας ἄλλους.

Ἀπόδοση
Στὴν δὲ ἀποκρινόμενος προσεῖπεν ὁ πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς΄ 215
"πρέπει μὲν τὸ δικό σας γε, θεά, ἔπος νὰ διαφυλάξω
ἂν καὶ πολὺ στὴν ψυχὴ χολωμένος (εἶμαι)΄ γιατὶ ἔτσι καλύτερα΄
ὅποιος στοὺς θεοὺς πείθεται, πολύ τε ἀκοῦν αὐτόν."

Εἶπε καὶ ἐπὶ τῆς ἀργυρῆς λαβῆς σήκωσε χεῖρα βαρειά,
πίσω δὲ εἰς τὴν θήκη ἄφησε τὸ μέγα ξίφος, οὐδὲ ἀπείθησε 220
στὸν μῦθο τῆς Ἀθηνᾶς΄ ἡ δὲ στὸν Ὄλυμπον δὲ ἀνέβῃ
εἰς τὰ δώματα τοῦ αἰγιόχου Διὸς μαζὶ μὲ τοὺς θεοὺς τοὺς ἄλλους.