Ραψωδία Α (130-147)

Τὸν δ’ ἀπαμειβόμενος προσέφη κρείων Ἀγαμέμνων΄ 130
”μὴ δὴ οὕτως, ἀγαθός περ ἐών, θεοείκελ’ Ἀχιλλεῦ,
κλέπτε νόῳ, ἐπεὶ οὐ παρελεύσεαι οὐδέ με πείσεις.
ἦ ἐθέλεις, ὄφρ’ αὐτὸς ἔχῇς γέρας, αὐτὰρ ἔμ’ αὔτως
ἧσθαι δευόμενον, κέλεαι δὲ με τήνδ΄ ἀποδοῦναι;
ἀλλ’ εἰ μὲν δώσουσι γέρας μεγάθυμοι Ἀχαιοί, 135
ἄρσαντες κατὰ θυμόν, ὅπως ἀντάξιον ἔσται΄
εἰ δέ κε μὴ δώωσιν, ἐγὼ δέ κε αὐτὸς ἕλωμαι
ἢ τεὸν ἢ Αἴαντος ἰὼν γέρας, ἢ Ὀδυσῆος
ἄξω ἑλών΄ ὁ δὲ κεν κεχολώσεται ὅν κεν ἵκωμαι.
ἀλλ’ ἤτοι μὲν ταῦτα μεταφρασόμεσθα καὶ αὖτις, 140
νῦν δ’ ἄγε νῆα μέλαιναν ἐρύσσομεν εἰς ἅλα δῖαν,
ἐν δ’ ἐρέτας ἐπιτηδὲς ἀγείρομεν, ἐς δ’ ἑκατόμβην
θείομεν, ἂν δ’ αὐτὴν Χρυσηΐδα καλλιπάρῃον
βήσομεν΄ εἷς δὲ τις ἀρχὸς ἀνὴρ βουληφόρος ἔστω,
ἢ Αἴας ἢ Ἰδομενεὺς ἢ δῖος Ὀδυσσεὺς 145
ἠὲ σύ, Πηλεΐδη, πάντων ἐκπαγλότατ’ ἀνδρῶν,
ὄφρ’ ἡμῖν ἑκάεργον ἱλάσσεαι ἱερὰ ῥέξας.”

Ἀπόδοση
Στὸν δὲ ἀποκρινόμενος προσεῖπεν ὁ κρείων Ἀγαμέμνων΄ 130
‘’μὴ δὴ ἔτσι, ἀγαθὸς ἂν καὶ εἶσαι, θεόμορφε Ἀχιλλεῦ,
μ᾿ ἐξαπατήσεις μὲ τὸν νοῦ, ἐπειδὴ δὲν θὰ ὑπερτερήσεις οὔτε θὰ μὲ πείσεις.
ἀλὴθεια ἐθέλεις, ὥστε σὺ νὰ ἔχεις γέρας, ἀλλὰ ἐγὼ
νὰ κάθομαι στερούμενος, κελεύεις δέ μὲ αὐτὴν ἐδῶ νὰ ἐπιστρέψω;
ἀλλὰ ἂς δώσουν γέρας οἱ μεγάθυμοι Ἀχαιοί, 135
ἐνωμένοι στὴν ψυχή, ὅπως ἀντάξιον θὰ εἶναι΄
ἂν δὲ δὲν δώσουν, ἐγὼ δὲ μόνος μου ὁ ἴδιος θὰ τὸ πάρω
ἢ τὸ δικό σου ἢ τοῦ Αἴαντος ἐρχόμενος τὸ γέρας, ἢ τοῦ Ὀδυσσέως
θὰ φύγω παίρνοντάς το΄ ὁ δὲ βέβαια θὰ χολωθεῖ σ᾿ ὅποιον καὶ ἂν πάω.
ἀλλὰ βέβαια μὲν αὐτὰ θὰ τὰ ξανασκεφτοῦμε καὶ μετά, 140
τώρα δὲ ἔλα νῆα μέλαιναν νὰ σύρουμε στὴν θάλασσα τὴν θεϊκή,
μὲ κωπηλᾶτες ἐπιτήδειους ποὺ θὰ ἀγείρουμε, μέσα δὲ ἑκατόμβην
νὰ θέσουμε, ἄνω δὲ αὐτὴν τὴν Χρυσηΐδα καλλιπάρῃον
ν᾿ ἀνεβάσουμε΄ ἕνας δὲ κάποιος ἀρχηγὸς ἀνὴρ βουληφόρος νὰ εἶναι,
ἢ Αἴας ἢ Ἰδομενεὺς ἢ θεῖος Ὀδυσσεὺς 145
ἢ ἔσύ, Πηλεΐδη, πάντων ἀνδρῶν φοβερώτατε,
ὥστε ἐμὰς στὸν ἑκάεργον νὰ ἐξιλεώσεις μὲ ἱερὲς θυσίες.’’