Ῥαψωδία Α (33-42)

Ὥς ἔφατ’, ἔδεισεν δ’ ὁ γέρων καὶ ἐπείθετο μύθῳ΄
βῆ δ’ ἀκέων παρὰ θῖνα πολυφλοίσβοιο θαλάσσης΄
πολλὰ δ’ ἔπειτ’ ἀπάνευθε κιὼν ἠρᾶθ’ ὁ γεραιὸς 35
Ἀπόλλωνι ἄνακτι, τὸν ἠΰκομος τέκε Λητώ΄
”κλῦθί μευ, ἀργυρότοξ’, ὃς Χρύσην ἀμφιβέβηκας
Κίλλαν τε ζαθέην Τενέδοιό τε ἶφι ἀνάσσεις,
Σμινθεῦ, εἴ ποτέ τοι χαρίεντ’ ἐπὶ νηὸν ἔρεψα,
ἣ εἴ δή ποτέ τοι κατὰ πίονα μηρί’ ἔκηα 40
ταύρων ἠδ’ αἰγῶν, τόδε μοι κρήηνον ἐέλδωρ΄
τείσειαν Δαναοὶ ἐμὰ δάκρυα σοῖσι βέλεσσιν.”

Ἀπόδοση
Ἔτσι εἶπε, φοβήθηκε δὲ ὁ γέρων καὶ ἐπείσθηκε στὸν μῦθο΄
βάδισε δὲ σιωπηλὸς στὴν ἀκτὴ τῆς πολυφλοίσβητης θαλάσσης΄
πολλὰ δ᾿ ἔπειτα μακριὰ πορευόμενος προσευχήθηκε ὁ γεραιὸς 35
στὸν Ἀπόλλωνα ἄνακτα, ποὺ ἡ εὔκομος ἔτεκε Λητώ΄
”ἄκουσέ με, ἀργυρότοξε, ὅπου τὴν Χρύση προστατεὺεις
καὶ στὴν Κίλλα τὴν ζάθεη καὶ στὴν Τένεδο ἰσχυρὰ ἀνάσσεις,
Σμινθεῦ, ἄν ποτὲ γιὰ σένα ἐπὶ ἐπίχαρι ναὸ ὀροφὴ ἔβαλα,
ἢ ἂν ποτὲ γιὰ σὲνα παχὺς μηροὺς ἔκαψα 40
ταύρων καὶ αἰγῶν, αὐτὴν ἐδῶ σὲ μένα ἐκπλήρωσε τὴν ἐπιθυμία΄
νὰ πληρώσουν οἱ Δαναοὶ τὰ δικά μου δάκρυα μὲ τὰ δικά σου βέλη.”