Ραψωδία Α (413-427)

Τὸν δ' ἠμείβετ' ἔπειτα Θέτις κατὰ δάκρυ χέουσα·
Ὤ μοι τέκνον ἐμόν, τί νύ σ' ἔτρεφον αἰνὰ τεκοῦσα;
αἴθ' ὄφελες παρὰ νηυσὶν ἀδάκρυτος καὶ ἀπήμων 415
ἧσθαι, ἐπεί νύ τοι αἶσα μίνυνθά περ οὔ τι μάλα δήν·
νῦν δ' ἅμα τ' ὠκύμορος καὶ ὀϊζυρὸς περὶ πάντων ἔπλεο·
τώ σε κακῇ αἴσῃ τέκον ἐν μεγάροισι.

τοῦτο δὲ τοι ἐρέουσα ἔπος Διὶ τερπικεραύνῳ
εἶμ' αὐτὴ πρὸς Ὄλυμπον ἀγάννιφον αἴ κε πίθηται. 420
ἀλλὰ σὺ μὲν νῦν νηυσὶ παρήμενος ὠκυπόροισι
μήνι' Ἀχαιοῖσιν, πολέμου δ' ἀποπαύεο πάμπαν·
Ζεὺς γὰρ ἐς Ὠκεανὸν μετ' ἀμύμονας Αἰθιοπῆας
χθιζὸς ἔβη κατὰ δαῖτα, θεοὶ δ' ἅμα πάντες ἕποντο·
δωδεκάτῃ δέ τοι αὖτις ἐλεύσεται Οὔλυμπον δέ, 425
καὶ τότ' ἔπειτά τοι εἶμι Διὸς ποτὶ χαλκοβατὲς δῶ,
καὶ μιν γουνάσομαι καὶ μιν ὀΐω.»

Ἀπόδοση
Στὸν δὲ ἀπάντησε ἔπειτα ἡ Θέτις δάκρυ καταχέουσα
"ὤ τέκνο μου, τὶ λοιπὸν σ`ἔτρεφα δεινῶς τεκούσα;
εἴθε δίπλα στις νῆες ἀδάκρυτος καὶ ἀβλαβής 415
νὰ καθόσουν, ἐπειδή τώρα ἑσένα ἡ μοίρα σου εἰναι λίγη, καὶ ὄχι πολλή'
τώρα δὲ συγχρόνως τ` ὠκύμορος καὶ πιὸ δυστυχισμένος ἀπ` ὃλους
εἰσαι' κατὰ κακὴ μοίρα σ`ἔτεκα στὰ μέγαρα
τοῦτο δὲ γιὰ σένα θὰ πῶ ἔπος στὸν Δία τὸν τερπικέραυνο
πηγαίνοντας ἡ ἴδια πρὸς τὸν χιονοσκεπὴ Ὄλυμπον, μήπως καὶ πεισθεῖ. 420
ἀλλά σὺ μὲν τώρα στὶς νήες τὶς ταχύπορες
μάνιαζε μὲ τοὺς Ἀχαιούς, τὸν πόλεμο δὲ κατάπαυσε ὁλότελα'
γιατὶ ὁ Ζεὺς εἰς Ὠκεανόν μαζὶ μὲ τοὺς ἔξοχους Αἰθίοπες
ἐχθὲς ἐπήγε γιὰ συμπόσιο, θεοὶ δὲ συνάμα πάντες ἓποντο'
τὴν δωδεκάτη δὲ πάλι εὐθὺς θὰ ἔλθει πρὸς Ὄλυμπον, 425
καὶ τότε ἔπειτα γιὰ σένα θὰ πάω πρὸς τοῦ Διὸς τὸ χαλκόβατο δῶμα,
καὶ σ`αὐτὸν θὰ πέσω στὰ γόνατα καὶ αὐτόν νὰ πείσω ἐλπίζω".

Ραψωδία Α (364-412)

τὴν δὲ βαρὺ στενάχων προσέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς
οἶσθα τί ἤ τοι ταῦτα ἰδυίῃ πάντ᾽ ἀγορεύω ; 365
ᾠχόμεθ᾽ ἐς Θήβην ἱερὴν πόλιν Ἠετίωνος,
τὴν δὲ διεπράθομέν τε καὶ ἤγομεν ἐνθάδε πάντα :
καὶ τὰ μὲν εὖ δάσσαντο μετὰ σφίσιν υἷες Ἀχαιῶν,
ἐκ δ᾽ ἕλον Ἀτρεΐδῃ Χρυσηΐδα καλλιπάρῃον.
Χρύσης δ᾽ αὖθ᾽ ἱερεὺς ἑκατηβόλου Ἀπόλλωνος 370
ἦλθε θοὰς ἐπὶ νῆας Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων
λυσόμενός τε θύγατρα φέρων τ᾽ ἀπερείσι᾽ ἄποινα ,
στέμματ᾽ ἔχων ἐν χερσὶν ἑκηβόλου Ἀπόλλωνος
χρυσέῳ ἀνὰ σκήπτρῳ , καὶ λίσσετο πάντας Ἀχαιούς ,
Ἀτρεΐδα δὲ μάλιστα δύω κοσμήτορε λαῶν. 375
Ἔνθ’ ἄλλοι μὲν πάντες ἐπευφήμησαν Ἀχαιοὶ
αἰδεῖσθαί θ’ ἱερῆα καὶ ἀγλαὰ δέχθαι ἄποινα ΄
ἀλλ’ οὐκ Ἀτρεΐδῃ Ἀγαμέμνονι ἥνδανε θυμῷ ,
ἀλλὰ κακῶς ἀφίει , κρατερὸν δ’ ἐπὶ μῦθον ἔτελλε ΄
χωόμενος δ᾽ ὁ γέρων πάλιν ᾤχετο: τοῖο δ᾽ Ἀπόλλων 380
εὐξαμένου ἤκουσεν, ἐπεὶ μάλα οἱ φίλος ἦεν,
ἧκε δ᾽ ἐπ᾽ Ἀργείοισι κακὸν βέλος: οἳ δέ νυ λαοὶ
θνῇσκον ἐπασσύτεροι, τὰ δ᾽ ἐπῴχετο κῆλα θεοῖο
πάντῃ ἀνὰ στρατὸν εὐρὺν Ἀχαιῶν: ἄμμι δὲ μάντις
εὖ εἰδὼς ἀγόρευε θεοπροπίας ἑκάτοιο. 385
αὐτίκ᾽ ἐγὼ πρῶτος κελόμην θεὸν ἱλάσκεσθαι:
Ἀτρεΐωνα δ᾽ ἔπειτα χόλος λάβεν, αἶψα δ᾽ ἀναστὰς
ἠπείλησεν μῦθον ὃ δὴ τετελεσμένος ἐστί:
τὴν μὲν γὰρ σὺν νηῒ θοῇ ἑλίκωπες Ἀχαιοὶ
ἐς Χρύσην πέμπουσιν, ἄγουσι δὲ δῶρα ἄνακτι: 390
τὴν δὲ νέον κλισίηθεν ἔβαν κήρυκες ἄγοντες
κούρην Βρισῆος τήν μοι δόσαν υἷες Ἀχαιῶν.
ἀλλὰ σὺ εἰ δύνασαί γε περίσχεο παιδὸς ἑῆος:
ἐλθοῦσ᾽ Οὔλυμπον δὲ Δία λίσαι, εἴ ποτε δή τι
ἢ ἔπει ὤνησας κραδίην Διὸς ἠὲ καὶ ἔργῳ. 395
πολλάκι γάρ σεο πατρὸς ἐνὶ μεγάροισιν ἄκουσα
εὐχομένης ὅτ᾽ ἔφησθα κελαινεφέϊ Κρονίωνι
οἴη ἐν ἀθανάτοισιν ἀεικέα λοιγὸν ἀμῦναι,
ὁππότε μιν ξυνδῆσαι Ὀλύμπιοι ἤθελον ἄλλοι
Ἥρη τ᾽ ἠδὲ Ποσειδάων καὶ Παλλὰς Ἀθήνη: 400
ἀλλὰ σὺ τόν γ᾽ ἐλθοῦσα θεὰ ὑπελύσαο δεσμῶν,
ὦχ᾽ ἑκατόγχειρον καλέσασ᾽ ἐς μακρὸν Ὄλυμπον,
ὃν Βριάρεων καλέουσι θεοί, ἄνδρες δέ τε πάντες
Αἰγαίων᾽, ὃ γὰρ αὖτε βίην οὗ πατρὸς ἀμείνων:
ὅς ῥα παρὰ Κρονίωνι καθέζετο κύδεϊ γαίων: 405
τὸν καὶ ὑπέδεισαν μάκαρες θεοὶ οὐδ᾽ ἔτ᾽ ἔδησαν.
τῶν νῦν μιν μνήσασα παρέζεο καὶ λαβὲ γούνων
αἴ κέν πως ἐθέλῃσιν ἐπὶ Τρώεσσιν ἀρῆξαι,
τοὺς δὲ κατὰ πρύμνας τε καὶ ἀμφ᾽ ἅλα ἔλσαι Ἀχαιοὺς
κτεινομένους, ἵνα πάντες ἐπαύρωνται βασιλῆος, 410
γνῷ δὲ καὶ Ἀτρεΐδης εὐρὺ κρείων Ἀγαμέμνων
ἣν ἄτην ὅ τ᾽ ἄριστον Ἀχαιῶν οὐδὲν ἔτισεν.

Ἀπόδοση
Στὴν δὲ βαρυστενάζων προσεῖπεν ὁ στὰ πόδια ταχὺς Ἀχιλλεύς΄
‘’γνωρίζεις΄ τί σὲ σένα γι᾿ αὐτὰ ποὺ γνωρίζεις ὅλα ν᾿ ἀγορεύω; 365
πήγαμε εἰς Θήβαν, τὴν ἱερὴν πόλιν τοῦ Ἠετίωνος,
τὴν δὲ ἐκπορθήσαμέν τε καὶ φέραμεν ἐδῶ τὰ πάντα΄
καὶ τὰ μὲν καλὰ διαμοίρασαν μεταξύ τους οἱ γιοὶ τῶν Ἀχαιῶν,
γιὰ τὸν δὲ διάλεξαν Ἀτρεΐδην τὴν Χρυσηΐδα καλλιπάρῃον,
ὁ Χρύσης δὲ εὐθὺς ὁ ἱερεὺς τοῦ ἑκατηβόλου Ἀπόλλωνος 370
ἦλθε ἐπὶ τὶς γρήγορες νῆες τῶν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων
νὰ λύσει τε τὴν θυγατέρα του φέρνοντας τε ἄπειρα λύτρα,
στέμματα ἔχων στὰ χέρια τοῦ ἑκηβόλου Ἀπόλλωνος
ἀνὰ χρυσῷ σκήπτρῳ, καὶ παρακαλοῦσε πάντες τοὺς Ἀχαιούς,
τοὺς Ἀτρεΐδες δὲ περισσότερο τοὺς δύο, κοσμήτορες λαῶν. 375
τότε οἱ ἄλλοι μὲν πάντες ἐπευφήμησαν Ἀχαιοὶ
νὰ σεβασθοῦν τὸν ἱερέα καὶ τὰ λαμπρὰ νὰ δεχθοῦν λύτρα΄
ἀλλὰ στοῦ Ἀτρεΐδου Ἀγαμέμνονος δὲν ἄρεσε τὴν καρδιά,
ἀλλὰ κακῶς τὸν ἔδιωξεν, μὲ κρατερὸν δὲ μῦθον ἐτέλειωσε΄
χολωμένος δὲ ὁ γέρων πάλιν ἔφυγε΄ αὐτὸν δὲ ὁ Ἀπόλλων 380
προσευχόμενον ἤκουσεν, ἐπειδὴ πολὺ φίλος του ἦταν,
ἄφησε δὲ ἐπὶ τῶν Ἀργείων κακὸν βέλος΄ οἱ δὲ τώρα λαοὶ
ἔθνησκαν ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλον, τὰ δὲ τόξευε θεϊκὰ βέλη
παντοῦ ἀνὰ στρατὸν εὐρὺν Ἀχαιῶν΄ σ᾿ ἐμὰς δὲ μάντις
καλὸς γνώστης ἀγόρευε τὶς προφητεῖες τοῦ ἑκηβόλου. 385
ἀμέσως ἐγὼ πρῶτος κέλευα τὸν θεὸ νὰ ἐξιλεώσουμε΄
τὸν Ἀτρεΐδην δὲ ἔπειτα χόλος κατέλαβε, εὐθὺς δὲ ἀναστήθηκε
ἠπείλησεν μῦθον, ὁ δὴ τετελεσμένος εἶναι΄
γιατὶ αὐτὴν μὲν μαζὶ μὲ νῆα γρήγορη οἱ ἑλίκωπες Ἀχαιοὶ
εἰς τὸν Χρύσην πέμπουν, ἄγουν δὲ δῶρα στὸν ἄνακτα΄ 390
τὴν δὲ ἐκ νέου στὴν κλίνη μου ἔφεραν οἱ κήρυκες ἄγοντας
κόρην τοῦ Βρισέως, αὐτὴν σὲ μένα ποὺ δῶσαν οἱ γιοὶ τῶν Ἀχαιῶν.
ἀλλὰ σύ, ἂν δύνασαί γε, προστάτεψε τὸ παιδί σου΄
ἐλθοῦσα πρὸς τὸν Ὄλυμπον τὸν Δία παρακάλεσε, ἂν ποτὲ δὴ κάπως
ἢ μ᾿ ἔπος εὐχαρίστησες τὴν καρδιὰ τοῦ Διὸς ἢ καὶ μ᾿ ἔργο. 395
γιατὶ πολλάκις σὲ στοῦ πατρός μου μέσα στὰ μέγαρα ἄκουσα
νὰ καυχᾶσαι, ὅταν ἔλεγες ὅτι τὸν κελαινεφὴ Κρονίωνα
μόνη μέσα στοὺς ἀθανάτους τὸν παράλογον ὄλεθρον ἀμύνθηκες,
τότε ποὺ αὐτὸν νὰ δέσουν οἱ Ὀλύμπιοι ἤθελαν οἱ ἄλλοι,
ἡ Ἥρα καὶ ἐπίσης ὁ Ποσειδῶν καὶ ἡ Παλλὰς Ἀθηνά΄ 400
ἀλλὰ τόν γε ἐλθοῦσα, θεά, ἔλυσες ἀπ᾿ τὰ δεσμά,
ἀμέσως τὸν ἑκατόγχειρον καλῶντας εἰς τὸν μακρὸν Ὄλυμπον,
τὸν ὁποῖο Βριάρεων καλοῦν οἱ θεοί, οἱ ἄνδρες δέ τε πάντες
Αἰγαίωνα – γιατὶ αὐτὸς ἐξ ἄλλου στὴν βία ἀπ᾿ τὸν πατέρα του ἰσχυρότερος -
αὐτὸς τότε παρὰ τὸν Κρονίωνα κάθισεν γιὰ τὸ κῦδος του περηφανευόμενος΄ 405
αὐτὸν καὶ φοβήθηκαν οἱ μάκαρες θεοὶ καὶ δὲν τὸν ἔδεσαν.
τῶν τωρινῶν αὐτοῦ ὑπενθυμίζοντας κάθισε κοντά καὶ λάβε του τὰ γόνατα
μήπως καὶ θελήσει τοὺς Τρῶες νὰ βοηθήσει,
τοὺς δὲ στὶς πρύμνες τε καὶ γύρω ἀπ᾿ τὴν θάλασσα ν᾿ ἀποκλείσει Ἀχαιοὺς
σκοτώνοντάς τους, γιὰ νὰ ὅλοι ἀπολαύσουν τὴν κακότητα τοῦ βασιλέως, 410
νὰ γνωρίσει δὲ καὶ ὁ Ἀτρεΐδης εὐρὺ κρείων Ἀγαμέμνων
τὴν σύγχυσή του, ποὺ τόν τε ἄριστον τῶν Ἀχαιῶν οὐδὲν ἐτίμησεν.’’

Ραψωδία Α (357-363)

Ὣς φάτο δάκρυ χέων, τοῦ δ᾿ ἔκλυε πότνια μήτηρ
ἡμένη ἐν βένθεσσιν ἁλὸς παρὰ πατρὶ γέροντι΄
καρπαλίμως δ᾿ ἀνέδυ πολιῆς ἁλὸς ἠΰτ᾿ ὀμίχλη,
καί ῥα πάροιθ᾿ αὐτοῖο καθέζετο δάκρυ χέοντος, 360
χειρί τέ μιν κατέρεξεν, ἔπος τ᾿ ἔφατ᾿ ἔκ τ᾿ ὀνόμαζε΄
"τέκνον, τί κλαίεις; τί δέ σε φρένας ἵκετο πένθος;
ἐξαύδα, μὴ κεῦθε νόῳ, ἵνα εἴδομεν ἄμφω."

Ἀπόδοση
Ἔτσι εἶπε δάκρυ χύνοντας, αὐτὸν δὲ ἄκουσε ἡ πότνια μήτηρ
καθήμενη στὰ βάθη τῆς θαλάσσης δίπλα στὸν πατέρα γέροντα΄
ταχέως δὲ ἀνεδύθη ἀπ᾿ τὴν γαλήνια θάλασσα ὡσὰν ὀμίχλη,
καὶ τότε ἐνώπιον αὐτοῦ κάθισε ποὺ δάκρυ ἔχυνε, 360
μὲ τὸ χέρι τε αὐτὸν χάϊδεψε, ἔπος τε εἶπε ὀνομάζοντάς τον΄
"τέκνο, τὶ κλαῖς; ποιὸ δὲ στὶς φρένες σου ἦλθε πένθος;
φώναξέ το, μὴν τὸ ἀποκρύβεις, γιὰ νὰ γνωρίζουμε ἀμφότεροι."

Ραψωδία Α (345-355)

Ὣς φάτο, Πάτροκλος δὲ φίλῳ ἐπεπείθεθ᾿ ἑταίρῳ, 345
ἐκ δ' ἄγαγε κλισίης Βρισηΐδα καλλιπάρῃον,
δῶκε δ' ἄγειν΄ τὼ δ' αὖτις ἴτην παρὰ νῆας Ἀχαιῶν΄
ἥ δ' ἀκέουσ᾿ ἅμα τοῖσι γυνὴ κίεν΄ αὐτὰρ Ἀχιλλεὺς
δακρύσας ἑτάρων ἄφαρ ἕζετο νόσφι λιασθείς,
θῖν᾿ ἔφ᾿ ἁλὸς πολιῆς, ὁρόων ἐπ᾿ ἀπείρονα πόντον΄ 350
πολλὰ δὲ μητρὶ φίλῃ ἠρήσατο χεῖρας ὀρεγνύς΄
"μῆτερ, ἐπεί μ᾿ ἔτεκές γε μινυνθάδιόν περ ἐόντα,
τιμήν περ μοι ὄφελλεν Ὀλύμπιος ἐγγυαλίξαι
Ζεὺς ὑψιβρεμέτης΄ νῦν δ' οὐδέ με τυτθὸν ἔτεισεν΄
ἦ γὰρ μ᾿ Ἀτρεΐδης εὐρὺ κρείων Ἀγαμέμνων 355
ἠτίμησεν΄ ἑλὼν γὰρ ἔχει γέρας, αὐτὸς ἀπούρας."

Ἀπόδοση
Ἔτσι εἶπε, ὁ Πάτροκλος δὲ στὸν φίλο ἑταῖρο εἶχε πεισθεῖ , 345
ἔβγαλε δὲ ἀπὸ τὴν κλίνη τὴν Βρισηΐδα καλλιπάρῃον,
ἔδωκε δὲ νὰ τὴν ἄγουν΄ αὐτοὶ δὲ πάλι πορεύθηκαν παρὰ τὶς νῆες τῶν Ἀχαιῶν΄
ἡ δὲ γυνὴ ἀκούσια μαζὶ μ᾿ αὐτοὺς πῆγε΄ ὅμως ὁ Ἀχιλλεὺς
δακρύζοντας ἀπ᾿ τοὺς ἑταίρους εὐθὺς κάθισε μακρὰν ἀποσυρόμενος,
ἐπὶ ἀκτῆς θαλάσσης γαλήνιας, θωρῶντας τὸν ἄπειρο πόντο΄ 350
πολλὰ δὲ στὴν μητέρα φίλη προσευχήθηκε τὸ χέρι ἐκτείνοντας΄
‘’μῆτερ, ἀφοῦ μ᾿ ἔτεκές γε ὀλιγόχρονος γιὰ νὰ εἶμαι,
τιμὴ τουλάχιστον γιὰ μένα ὄφειλε ὁ Ὄλύμπιος νὰ μοῦ παραχωρήσει
ὁ Ζεὺς ὑψιβρεμέτης΄ τώρα δὲ οὐδέ με ὀλίγον ἐτίμησεν΄
γιατὶ ἀλήθεια ἐμὲ ὁ Ἀτρεΐδης εὐρὺ κρείων Ἀγαμέμνων 355
ἠτίμησεν΄ γιατὶ ἀρπάζοντάς μου τὸ γέρας ἔχει, ὁ ἴδιος ἀφαιρῶντάς το.’’

Ραψωδία Α (326-344)

Ὣς εἰπὼν προΐει, κρατερὸν δ᾿ ἐπὶ μῦθον ἔτελλε΄
τὼ δ᾿ ἀέκοντε βάτην παρὰ θῖν᾿ ἁλὸς ἀτρυγέτοιο,
Μυρμιδόνων δ᾿ ἐπὶ τε κλισίας καὶ νῆας ἱκέσθην.
τὸν δ᾿ εὗρον παρὰ τε κλισίῃ καὶ νηΐ μελαίνῃ
ἥμενον΄ οὐδ᾿ ἄρα τώγε ἰδὼν γήθησεν Ἀχιλλεύς. 330
τὼ μὲν ταρβήσαντε καὶ αἰδομένω βασιλῆα
στήτην, οὐδέ τί μιν προσεφώνεον οὐδ᾿ ἐρέοντο΄
αὐτὰρ ὅ ἔγνω ἧσιν ἐνὶ φρεσὶ φώνησέν τε΄
"χαίρετε, κήρυκες, Διὸς ἄγγελοι ἠδὲ καὶ ἀνδρῶν,
ἆσσον ἴτ᾿΄ οὔ τί μοι ὔμμες ἐπαίτιοι, ἀλλ᾿ Ἀγαμέμνων, 335
ὃ σφῶϊ προΐει Βρισηΐδος εἵνεκα κούρης.
ἀλλ᾿ ἄγε, διογενὲς Πατρόκλεες, ἔξαγε κούρην
καί σφωϊν δὸς ἄγειν΄ τὼ δ᾿ αὐτὼ μάρτυροι ἔστων
πρός τε θεῶν μακάρων πρός τε θνητῶν ἀνθρώπων,
καὶ πρός τοῦ βασιλῆος ἀπηνέος, εἴ ποτε δὴ αὖτε 340
χρειὼ ἐμεῖο γένηται ἀεικέα λοιγὸν ἀμῦναι
τοῖς ἄλλοις΄ ἦ γὰρ ὅ γ᾿ ὀλοιῇσι φρεσὶ θύει,
οὐδέ τι οἶδε νοῆσαι ἅμα πρόσσω καὶ ὀπίσσω,
ὅππως οἱ παρὰ νηυσὶ σόοι μαχέοιντο Ἀχαιοί."

Ἀπόδοση
Ἔτσι μιλῶντας τοὺς στέλνει, κρατερὸ δὲ μῦθο τελείωσε΄
αὐτοὶ δὲ ἀκούσια βάδισαν κοντὰ στὴν ἀκτὴ τῆς θάλασσας τῆς ἀπέραντης,
στῶν Μυρμιδόνων δὲ ἐπὶ τὶς κλίνες καὶ νῆες ἔφθασαν.
τὸν βρήκαν παρά τὴν κλίνη καὶ τὴν νῆα τὴν μέλαινα
καθήμενο΄ τότε οὔτε αὐτούς βλέποντας χάρηκε ὁ Ἀχιλλεύς. 330
αὐτοὶ μὲν αἰσθάνθηκαν φόβο καὶ αἰδὼ γιὰ τὸν βασιλιὰ
στάθηκαν, χωρὶς κάτι σ᾿ αὐτὸν νὰ προσφωνήσουν οὔτε νὰ ῥωτήσουν΄
ὅμως αὐτὸς γνώρισε τὶ εἶχαν στὶς φρένες καὶ φώναξε΄
‘’χαίρετε, κήρυκες, τοῦ Διὸς ἄγγελοι ἀλλὰ καὶ τῶν ἀνδρῶν,
πιὸ κοντὰ ἐλᾶτε΄ δὲν εἶστε σὲ μένα ἐσεῖς ὑπαίτιοι, ἀλλ᾿ὰ ὁ Ἀγαμέμνων, 335
ὁ ὁποῖος ἐσᾶς στέλνει ἕνεκα τῆς Βρισηΐδος κόρης.
ἀλλ᾿ ἔλα, διογενὲς Πάτροκλε, ἔξαγε τὴν κόρη
καὶ σ᾿ αὐτοὺς δώσε νὰ τὴν ἄγουν΄ αὐτοὶ δὲ σ᾿ αὐτὸ μάρτυρες νὰ εἶναι
πρός τε θεῶν μακάρων πρός τε θνητῶν ἀνθρώπων,
καὶ πρὸς τοῦ βασιλέως τοῦ σκληροῦ, ἄν ποτε δὴ πάλι 340
ἀνάγκη δική μου ὑπάρξει ὰπ᾿ τὸν παράλογο ὄλεθρο νὰ προστατέψω
τοὺς ἄλλους΄ γιατὶ ἀλήθεια αὐτὸς ἀπόλλεσε τὶς φρένες του μαινόμενος,
οὐδὲ κάτι νὰ δεῖ γνωρίζει συνάμα πρόσσω καὶ ὀπίσω,
πῶς δίπλα στὶς νῆες σώοι νὰ μάχονται οἱ Ἀχαιοί."