Ραψωδία Α (188-205)

Ὣς φάτο΄ Πηλεΐωνι δ’ ἄχος γένετ’, ἐν δὲ οἱ ἦτορ
στήθεσσιν λασίοισι διάνδιχα μερμήριξεν,
ἢ ὅ γε φάσγανον ὀξὺ ἐρυσσάμενος παρὰ μηροῦ 190
τοὺς μὲν ἀναστήσειεν, ὁ δ’ Ἀτρεΐδην ἐναρίζοι,
ἦε χόλον παύσειεν ἐρητύσειέ τε θυμόν.
ἧος ὁ ταῦθ’ ὥρμαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμὸν,
ἕλκετο δ’ ἐκ κολεοῖο μέγα ξίφος, ἦλθε δ’ Ἀθήνη
οὐρανόθεν΄ πρὸ γὰρ ἧκε θεὰ λευκώλενος Ἥρη, 195
ἄμφω ὁμῶς θυμῷ φιλέουσά τε κηδομένη τε΄
στῆ δ’ ὄπιθεν, ξανθῆς δὲ κόμης ἕλε Πηλεΐωνα
οἴῳ φαινομένη΄ τῶν δ’ ἄλλων οὔ τις ὁρᾶτο΄
θάμβησεν δ’ Ἀχιλεύς, μετὰ δ’ ἐτράπετ᾿, αὐτίκα δ’ ἔγνω
Παλλάδ᾿ Ἀθηναίην΄ δεινὼ δὲ οἱ ὄσσε φάανθεν΄ 200
καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα΄
‘’τίπτ᾿ αὖτ᾿, αἰγιόχοιο Διὸς τέκος, εἰλήλουθας;
ἦ ἵνα ὕβριν ἴδῃ Ἀγαμέμνονος Ἀτρεΐδαο;
ἀλλ᾿ ἔκ τοι ἐρέω, τὸ δὲ καὶ τελέεσθαι ὀΐω΄
ἧς ὑπεροπλίῃσι τάχ᾿ ἄν ποτε θυμὸν ὀλέσσῃ.’’ 205

Ἀπόδοση
"Ἔτσι μίλησε΄ στὸν Πηλεΐδη δὲ πόνος γεννήθηκε, μέσα δὲ ἡ καρδιὰ
στὰ στήθη τὰ δασύτριχα διχογνώμησε,
ἢ ὅ γε ξίφος ὀξὺ σύροντας ἀπ᾿ τὸν μηρὸ 190
τοὺς μὲν νὰ ξεσηκώσει, ὁ δὲ τὸν Ἀτρεΐδη νὰ φονεύσει,
ἢ τὸν χόλο νὰ παύσει νὰ συγκρατήσει τε τὸν θυμό.
ἐνῷ αὐτὸς αὐτὰ σκεπτόταν κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμό,
ἔλκει δὲ ἀπὸ τὴν θήκη μέγα ξίφος, ἦλθε δὲ ἡ Ἀθηνά
οὐρανόθεν΄ γιατὶ τὴν προέπεμψεν ἡ θεὰ λευκώλενος Ἥρη, 195
ἀμφοτέρους μαζὶ ἀπὸ καρδιᾶς ἀγαποῦσε τε καὶ φρόντιζε΄
ἐστάθη δὲ ὄπισθεν, τὴν ξανθὴ δὲ κόμη ἔπιασε τοῦ Πηλεΐωνα
σ᾿ αὐτὸν μόνο φαινομένη΄ ἀπ' τοὺς ἄλλους δὲ κανένας δὲν τὴν ἔβλεπε΄
θάμβησε δὲ ὁ Ἀχιλεύς, μετὰ δ' ἐστράφη, ἀμέσως δὲ ἐγνώρισε
τὴν Παλλάδα Ἀθηνᾶ΄ δεινοὶ δὲ οἱ ὀφθαλμοί του φάνταζαν΄200
καὶ αὐτὴν φωνάζοντας ἔπεα πτερωτὰ προσφώνησε΄
‘’διὰ τί πάλιν, αἰγιόχου Διὸς τέκνο, ἦλθες;
ἢ γιὰ νὰ τὴν ὕβριν δεῖς τοῦ Ἀγαμέμνονος Ἀτρεΐδου;
ἀλλὰ κάτι σὲ σένα θὰ πῶ, τὸ δὲ καὶ θὰ τελεσθεῖ νομίζω΄
ἀπ᾿ αὐτὴν τὴν ὑπεροψία ταχειὰ κάποτε τὴ ζωή του θ᾿ ἀπολέσει." 205