Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Ραψωδία Α (413-427)

Τὸν δ' ἠμείβετ' ἔπειτα Θέτις κατὰ δάκρυ χέουσα·
μοι τέκνον ἐμόν, τί νύ σ' ἔτρεφον αἰνὰ τεκοῦσα;
αἴθ' ὄφελες παρὰ νηυσὶν ἀδάκρυτος καὶ ἀπήμων 415
ἧσθαι, ἐπεί νύ τοι αἶσα μίνυνθά περ οὔ τι μάλα δήν·
νῦν δ' ἅμα τ' ὠκύμορος καὶ ὀϊζυρὸς περὶ πάντων ἔπλεο·
τώ σε κακῇ αἴσῃ τέκον ἐν μεγάροισι.

τοῦτο δὲ τοι ἐρέουσα ἔπος Διὶ τερπικεραύνῳ
εἶμ' αὐτὴ πρὸς Ὄλυμπον ἀγάννιφον αἴ κε πίθηται. 420
ἀλλὰ σὺ μὲν νῦν νηυσὶ παρήμενος ὠκυπόροισι
μήνι' Ἀχαιοῖσιν, πολέμου δ' ἀποπαύεο πάμπαν·
Ζεὺς γὰρ ἐς Ὠκεανὸν μετ' ἀμύμονας Αἰθιοπῆας
χθιζὸς ἔβη κατὰ δαῖτα, θεοὶ δ' ἅμα πάντες ἕποντο·
δωδεκάτῃ δέ τοι αὖτις ἐλεύσεται Οὔλυμπον δέ, 425
καὶ τότ' ἔπειτά τοι εἶμι Διὸς ποτὶ χαλκοβατὲς δῶ,
καὶ μιν γουνάσομαι καὶ μιν ὀΐω

Ἀπόδοση
Στὸν δὲ ἀπάντησε ἔπειτα ἡ Θέτις δάκρυ καταχέουσα
"ὤ τέκνο μου, τὶ λοιπὸν σ`ἔτρεφα δεινῶς τεκούσα;
εἴθε δίπλα στις νῆες ἀδάκρυτος καὶ ἀβλαβής 415
νὰ καθόσουν, ἐπειδή τώρα ἑσένα ἡ μοίρα σου εἰναι λίγη, καὶ ὄχι πολλή'
τώρα δὲ συγχρόνως τ` ὠκύμορος καὶ πιὸ δυστυχισμένος ἀπ` ὃλους
εἰσαι' κατὰ κακὴ μοίρα σ`ἔτεκα στὰ μέγαρα
τοῦτο δὲ γιὰ σένα θὰ πῶ ἔπος στὸν Δία τὸν τερπικέραυνο
πηγαίνοντας ἡ ἴδια πρὸς τὸν χιονοσκεπὴ Ὄλυμπον, μήπως καὶ πεισθεῖ. 420
ἀλλά σὺ μὲν τώρα στὶς νήες τὶς ταχύπορες
μάνιαζε μὲ τοὺς Ἀχαιούς, τὸν πόλεμο δὲ κατάπαυσε ὁλότελα'
γιατὶ ὁ Ζεὺς εἰς Ὠκεανόν μαζὶ μὲ τοὺς ἔξοχους Αἰθίοπες
ἐχθὲς ἐπήγε γιὰ συμπόσιο, θεοὶ δὲ συνάμα πάντες ἓποντο'
τὴν δωδεκάτη δὲ πάλι εὐθὺς θὰ ἔλθει πρὸς Ὄλυμπον, 425
καὶ τότε ἔπειτα γιὰ σένα θὰ πάω πρὸς τοῦ Διὸς τὸ χαλκόβατο δῶμα,
καὶ σ`αὐτὸν θὰ πέσω στὰ γόνατα καὶ αὐτόν νὰ πείσω ἐλπίζω".

Δεν υπάρχουν σχόλια: